Stanowisko niewolnika było regulowane przez prawo rzeczowe, nie przez osobowe. Niewolnik był traktowany jako część składowa majątku właściciela. Właściciel mógł w pełni korzystać z możliwości fizycznych i intelektualnych swojej własności. Wytwory pracy niewolnika należały do właściciela. Pan mógł go oddać w najem, zastaw, darować lub sprzedać. Ta ostatnia możliwość była ograniczona w prawie syryjskim, babilońskim, grecko-egipskim i izraelskim w ten sposób, że nie można było sprzedać niewolnika p