fizjologia układ miesniowy

Długość komórki wynosi od kilku milimetrów do 50 cm. Komórka mięśniowa jest wielojądrzasta. Ma przekrój cylindryczny - średnica – ok. 50 um. Komórka mięśniowa otoczona jest sarkolemmą i błoną podstawnąSkłada się z grubszych i cienkich nitek białek kurczliwych (aktyny i miozyny). Prążki anizotropowe A, słabe powinowactwo do światła (grube, miozynowe), Prążki izotropowe I, dobrze przepuszczające światło (cienkie, aktynowe). Aktyna i miozyna. Nitka gruba – cząsteczki miozyny. Każda z nich zbudowana

Mechanizm skurczu mięśnia szkieletowego Schemat depolaryzacji: pobudzenie (przekazanie impulsu nerwowego przez acetylocholinę w obrębie synapsy nerwowo-mięśniowej), depolaryzacja kanalików T aż po zbiorniki końcowe powoduje uwalnianie jonów do sarkoplazmy, jony wapnia łączą się z troponiną (podjednostka C), zanika hamujący wpływ podjednostki I troponiny na aktynę, następuje zmiana przestrzenna kompleksu troponiny i tropomiozyny, wytworzenie mostka aktyna-miozyna, hydroliza ATP - zmiana ustawieni

Rodzaje skurczów mięśniowych izometryczny: kiedy włókna mięśniowe nie mogą się skracać, przyczepy mięśniowe są ustabilizowane, wzrasta napięcie, długość mięśnia zostaje nie zmieniona, izotoniczny: włókna mięśniowe (nie są maksymalnie obciążone), skracają się swobodnie, nawet o 1/3 długości, nie wzrasta napięcie: skurcz izotoniczny koncentryczny – kiedy przyczepy mięśniowe się zbliżają, skurcz izotoniczny ekscentryczny – kiedy przyczepy mięśniowe się oddalają, auksotoniczny: skurcz z pewnym opore

Regulacja napięcia mięśniowego Nawet mięśnie nie pracujące, wykazują spoczynkowe napięcie mięśniowe (np. w czasie snu), co jest związane z automatycznym (samoczynnym) pobudzaniem niewielkiej liczby jednostek motorycznych. Takie napięcie mięśniowe (słaby skurcz tężcowy izometryczny) może utrzymywać się bardzo długo. Napięcie mięśniowe regulowane jest: przez nadrzędne ośrodki ruchowe w ośrodkowym układzie nerwowym (mózgowie), dzięki samoregulacji Rozciągnięcie mięśnia wyzwala odruchowe zwiększeni

Energetyka skurczu mięśnia. Bezpośrednim źródłem energii potrzebnej do skurczów mięśnia szkieletowego jest adenozynotrifosforan — ATP. Rozkłada się on w czasie skurczu do adenozynodifosforanu — ADP i fosforanu. Energia do resyntezy ATP czerpana jest w procesie spalania składników odżywczych aż do końcowych produktów, tj. do dwutlenku węgla i wody. Całkowity rozpad podstawowego składnika odżywczego, jakim jest glukoza, do końcowych produktów metabolizmu wewnątrzkomórkowego dostarcza najwięcej ene

II. Mięśnie gładkie Komórka mięśniowa gładka (myocytus glaber] w odróżnieniu od komórki mięśniowej poprzecznie prążkowanej nie ma jednostek kurczliwych w postaci sarkomerów. Wnętrze komórki mięśniowej gładkiej jest wypełnione przez nitki kurczliwe ułożone równolegle i biegnące wzdłuż długiej osi komórki. W czasie skurczu nitki te skracają się na skutek nasuwania się cząsteczek aktyny na cząsteczki miozyny. Kalmodulina występująca w cytoplazmie łączy się z napływającymi do wnętrza komórki jonami

Mięsień sercowy Mięsień sercowy składa się w istocie z dwóch mięśni. Są to mięsień przedsionków i mięsień komór, odgrodzone od siebie pierścieniami włóknistymi (anuli fibrosi) otaczającymi ujścia przedsionkowo-komorowe (ostia atrioventricularia). Mięsień sercowy budową przypomina mięsień poprzecznie prążkowany szkieletowy, natomiast pod względem czynnościowym bardziej zbliżony jest do trzewnych mięśni gładkich. Zbudowany jest z komórek mięśniowych (myocyti cardiaci), które są wyposażone we włóki

:)

nerwowy

Pobudliwość i pobudzenie są to cechy żywych komórek. Pobudzenie (excitation) jest to zmiana właściwości błony komórkowej lub metabolizmu komórkowego pod wpływem bodźców o sile co najmniej progowej. Pobudliwość (excitability) jest to zdolność reagowania na bodziec o sile co najmniej progowej. do pobudliwych zalicza się te tkanki, w których komórki szybko odpowiadają na bodźce. Są to tkanki zbudowane z komórek nerwowych i ich wypustek oraz z komórek mięśniowych: mięśni poprzecznie prążkowanych, mi

Transmitery i modulatory W warunkach fizjologicznych bodźcami działającymi na przeważającą liczbę komórek w organizmie są przekaźniki chemiczne. Zawarte są w pęcherzykach synaptycznych w postaci transmiterów i modulatorów - w czasie przewodzenia impulsu przez synapsę uwalniają się z pęcherzyków do przestrzeni synaptycznej oraz wiążą z receptorami postsynaptycznymi i presynaptycznymi. Synapsy częściej przewodzące impulsy mają większe zagęszczenie pęcherzyków synaptycznych w sąsiedztwie przestrzen

Modulatory synaptyczne. W czasie egzocytozy z pęcherzyków synaptycznych, poza transmiterami, uwalniają się również związki o większej cząsteczce, którym przypisuje się rolę modulatorów synaptycznych. Do związków tych zalicza się biologicznie aktywne peptydy. Modulatory synaptyczne uwolnione z zakończeń nerwowych oddziałują na błonę postsynaptyczną i presynaptyczną. Aktywują lub inaktywują enzymy występujące w tych błonach, wpływają na internalizację i eksternalizację receptorów błonowych, tym sa

Rozprzestrzenianie się informacji w układzie nerwowym Przewodzenie to postępujące rozprzestrzenianie się pobudzenia wzdłuż błon wypustek nerwowych. Pobudzenie spowodowane działaniem bodźca musi pokonać drogę złożona z co najmniej dwóch neuronów: czuciowego i ruchowego. Rozprzestrzenia się ono wzdłuż błony neuronu w kierunku od dendrytu do aksonu i dalej w stronę synapsy. Reakcja na bodziec przebiega według podstawowego wzorca. Najpierw bodziec jest wykrywany przez odpowiednie receptory; na przyk

Czynności odruchowe Odruch, to reakcja na bodziec zewnętrzny lub wewnętrzny, zachodząca i kierowana przez układ nerwowy. Jest to odpowiedź efektora wywołana przez bodziec działający na receptor i wyzwolona za pośrednictwem układu nerwowego. Droga, jaką przebywa impuls nerwowy od receptora do efektora, nazywa się łukiem odruchowym. Podłożem neurologicznym najprostszego odruchu jest czynność neuronów: doprowadzającego bodźce (czuciowego) oraz łączącego i odprowadzającego (ruchowego). W rzeczywisto

Łuk odruchowy Droga, jaką przebywa impuls nerwowy od receptora do efektora, stanowi łuk odruchowy. Składa się on z 5 zasadniczych części: receptora, aferentnego włókna nerwowego (dośrodkowego), ośrodka nerwowego, eferentnego włókna nerwowego (odśrodkowego), efektora. W zależności od liczby neuronów w ośrodkach nerwowych, przewodzących impuls nerwowy od receptora do efektora, odruchy dzielą się na proste i złożone. Odruchy proste są to przede wszystkim odruchy rdzeniowe. Łuki odruchowe tych odruc

Wstrząs rdzeniowy Po całkowitym przerwaniu ciągłości rdzenia kręgowego, po jego zmiażdżeniu lub gwałtownym uciśnięciu, występuje tzw. wstrząs rdzeniowy, który objawia się zniesieniem wszystkich odruchów rdzeniowych poniżej miejsca uszkodzenia. Nie występują zarówno odruchy na rozciąganie (mięśnie są wiotkie), jak i zginania. Po pewnym czasie powraca odruch zginania, ale w postaci odruchu patologicznego. U ludzi zdrowych podrażnienie skóry na podeszwie wywołuje zgięcie podeszwowe palców, zgięcie

Czucie i percepcja Pobudzenie receptorów wywołuje przewodzenie impulsów najkrótszą drogą przez łuk odruchowy do efektorów, oraz przewodzenie do ośrodków, w których skupione są neurony czuciowe wyższego rzędu. Pobudzenie neuronów w ośrodkach czuciowych jest podstawą czucia. Czucie jest to proste wrażenie zmysłowe polegające na subiektywnej ocenie bodźców pobudzających odpowiednie receptory. Bodziec działający jednocześnie na kilka rodzajów receptorów pozwala na lepsze jego rozpoznanie. Pojęciem w

:)