jeden z trzech rodzajów literackich, w którym wydarzenia są przedstawione za pomocą dialogów i monologów bohaterów, nie zaś dzięki opowiadaniu narratora; jest głównie przeznaczony do wystawiania na scenie
gatunek dramatu obejmujący utwory o pogodnej tematyce i żywej akcji, najczęściej zamkniętej rozwiązaniem pomyślnym dla bohaterów, operujący chwytami komizmu językowego, karykaturalnego wyjaskrawienia i groteski, często o charakterze satyrycznym
jedna z najbardziej rozpowszechnionych odmian komedii, traktowana jako opozycyjna względem komedii sytuacji, obejmująca utwory, w których na plan pierwszy przed akcję wysuwają się sylwetki moralne i psychologiczne bohaterów
oparty na grze słów lub kontraście między wypowiedziami a okolicznościami mówienia, dowcip językowy; wyłania się z wypowiedzi bohaterów, którzy mają swoje ulubione powiedzonka i często wplatają je w tok wypowiedz
wyposażenie bohatera w takie cechy, które wywołują śmiech; wiąże się z kreacją postaci; bohaterowie śmieszą odbiorcę swym sposobem bycia, zachowaniem, wyglądem zewnętrznym; autor nadał im charakterystyczne nazwiska, uwypuklające cechy ich charakteru
wskazówki pisarza dla wystawiających dramat., isane obok głównego tekstu, zwykle innym krojem (czasami również kolorem) czcionki (pochyłym bądź podkreślonym)
